Zaterdagochtend en geen krant. Alweer niet. Eindelijk heb ik tijd en dan dit. Hij zal wel weer een het eind van de dag komen. In tijden van oorlog is alles geoorloofd. Koffie dan maar, zonder krant. Digitaal is geen optie, want dat vind ik deprimerend. Dan komt het op je af. Voor je het weet stuit je op een naar bericht. Corona-ellende, Trumpshit, deepfake, kat zwaargewond in de bosjes gevonden. Zoiets ergs hadden de medewerkers van de Dierenambulance nog nooit gezien. Ze hadden erbij staan huilen. Een vuurwerkkwestie, zo goed als zeker. Is dit een protest van de jeugd? Ik krijg moordneigingen. Niet aan denken.

Wat ga ik doen? Bladeren harken. Had ik dat vorige week al niet gedaan? Boodschappen, ook zoiets. De Appiemedewerker haalt achteloos een stukje papier langs de boodschappenwagen. Vijf karren, vijf keer hetzelfde papiertje. Met vijf anderen wacht ik geduldig op een gedesinfecteerd wagentje. Je raakt overal aan gewend. Ook aan het mondkapje. Bij koud weer is het lekker warm. Ik blaas zachtjes tegen het katoen. Straks lekker boterletter en later een borrelplankje. Wijn natuurlijk. Beetje pianospelen. In huis is het warm en knus. Genoeg om naar uit te kijken. Ik heb zin in mijn jazzlijst. Bluetooth aan, had ik blijkbaar even uitgezet. Hé, een melding.
‘Op woensdag 25 november ben jij misschien besmet geraakt.’