Het is fijn om familie te hebben. Dat sommige familieleden zich hebben gevestigd in het buitenland is aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant een voordeel. Je kunt er dan namelijk eens langs. Zo hadden we in een onbewaakt ogenblik onze nicht in Zwitserland beloofd om de laatste nacht van de vakantie door te brengen in haar berghut. Dat doen we, riepen we in koor. Wat een leuk idee! Dat was het ook. Maar toen kwam de rit vanaf het Comomeer naar Luchsingen in Glarnerland. Ik verdenk neef ervan dat dit weer een van zijn alternatieve toeristische routes was. Ik moest mijn best doen om strak voor me uit te kijken, om niet groen, geel en grijs uit de haarspeldbochten te komen. We reden over een pas, langs ravijnen die -heel on-Zwitsers-, niet of nauwelijks afgezet waren. Nog een wonder dat we heelhuids aankwamen. Dit dankten we aan de stuurmanskunst en koelbloedigheid van neef, de betrouwbaarheid van de voiture, alsmede de stoïcijnse houding van de passagiers. Het was even afzien. Maar toch, het was het waard. Wij werden hartelijk en met open armen door nicht en man ontvangen toen we uit het privéliftje naar de berghut stapten. We kregen een rondleiding. We dronken gezamenlijk wijn op het leven en we snoepten van de borrelhappen. Wij kookten een Italiaanse maaltijd als dank voor de gastvrijheid en omdat we het gezellig vonden en later zaten we bij het vuur. Nog later kropen we in de knusse bedjes en sliepen we als rozen. We werden wakker met weer een fabuleus uitzicht, genoten van een uitgebreid ontbijt met heerlijk knapperig wit brood dat deed denken aan de bakkerij van onze opa, met de geur van vroeger. Eigenlijk ontbrak alleen de basterdsuiker. Verder was het af! We kusten elkaar gedag en vertrokken voor een rit van tien uur naar huis. Onderweg aten we een knettervette en vullende burger bij Burger King. Wat hebben we het goed, zuchtten we.