Stel: je hebt drie hanen die zeven kippen moeten delen. Daar komt ellende van. De opperhaan heeft de eerste rechten. Dat is Korneel, de koning van de kippenkolonie. De andere twee doen verwoede pogingen om net zo hard te kraaien als hun grote voorbeeld. Aardig geprobeerd, maar het klinkt eerder als een kip die wil spelen dat ze een haan is. Ach ja, de twee haantjes zijn nog jong. Ze moeten nog oefenen. Maar drie hanen die straks koning kraaien? Dat gaat niet werken, tenzij je hanengevechten gaat organiseren. Laten we dat maar niet doen. We zijn dierenliefhebbers. Daar passen die gevechten niet in.  Het is hard, maar de guillotine moet eraan te pas komen. We kennen iemand die vaker met dat bijltje gehakt heeft en ja hoor, hij is bereid om met scherp gesneden slachtgereedschap het klusje te komen klaren.
De twee hanen moeten van tevoren in het donker in een doos gestopt worden. Daar gaat het al mis, want de jongemannen vliegen alle kanten op. We hebben bijna geen oog dichtgedaan, die bewuste nacht voor de gruweldaad. De vriend echter is niet voor een gat te vangen. Vastberaden grijpt hij de hanen en even doortastend hakt hij in een snelle beweging de kop eraf.
Wij tonen ons allebei laf. Ik door in bed  De tram van half zeven te lezen en Zaagmans door allerlei spullen uit de keuken en de schuur te halen die eigenlijk niet nodig zijn. We zeggen tegen onszelf dat dit beter is dan het trieste lot van plofkippen. We slaken een zucht van verlichting omdat het avontuur achter de rug is. Binnenkort gaan we bij de vriend eten. Haan, geloof ik.