Marijke schrijft

Peschici. De naam klinkt naar vis, naar een azuurblauwe zee, naar zand, cocktails in strandtentjes en mooie zonsondergangen. En dat klopt. Neef reed ons in zijn betrouwbare bolide over dito wegen naar onze volgende Italiaanse bestemming en dat was dus Peschici, Baia San Nicola. Zaagmans nam zo nu en dan vol bravoure het stuur over en intussen luisterden we gevieren naar muziek van allerlei pluimage. Toch jammer dat mijn Samsung geen contact wenste te maken met neefs radio, anders hadden we langdurig naar mijn fijne spotifylijst  kunnen luisteren.
We verbleven bij Serena, in het laatste nog beschikbare appartement, dat ook meteen het meest eenvoudige was. Dat wil zeggen: we sliepen met zijn vieren in een kamer. Gezellig en lekker dichtbij de beach, waar we dan ook hele dagen doorbrachten. Zo fijn, een week mindfulness trainen en alleen maar luisteren naar het ruisen van de zee en de ademhaling, inclusief het gesnurk van je kamergenoten. Lekker terrasje, aanlokkelijk uitzicht, af en toe een koude klets, oftewel bier; ja, wij kwamen de tijd wel door.

Tja, en wat doe je in zo’n week. Lezen, lachen, zwemmen, in de golven duiken, drijven, douchen, praten, yoga, pilates en hardlopen. Dat laatste deden alleen neef en zijn lief. Wij zijn er niet op gebouwd. Jammer hoor…hihi.  En niet te vergeten: eten! We aten vooral bij La Perla en bij Andromeda. Gewoon lekker, pizza, pasta, prima huiswijn, gewoon ok. Op de laatste dag aten we bij Trabucco da Mimi. Vis, vis, vis, maar gelukkig was er voor de mannen ook een alternatief. Het was wel duidelijk dat iedereen dit een toplocatie vindt. Je moet een paar dagen van tevoren reserveren, anders zit je er naast. We merkten iets te laat dat er een aparte ruimte is voor het aperitief. Nu waren we na een uur weer weg! Never mind. We hebben genoten.

Tweede tussenstop op weg naar Peschici: Civitanova Antico Casale Fossacieca. Heeft barones de Fossacieca hier gewoond? Geen idee, maar het is een heerlijk adres. Huisgemaakt broodjes bij het ontbijt, een lekker zwembad, rust, aardige mensen, ruime kamers en rust. Minpuntje: geen drank bij aankomst. Dat is jammer, want na zo’n eind rijden verlang je hevig naar een glas koele wijn of een groot glas koud bier.
We aten ’s avonds bij Il Segreto di Pulcinella, een pizzeria die ons was aangeraden door de vrouw of dochter des huizes; dat was niet helemaal duidelijk. Zij was wel de enige die een beetje Engels sprak. We verdenken haar ervan dat ze commissie krijgt van die eettent, want zo bijzonder vonden wij die pizza’s niet. Er was keuze uit niet alleen allerlei smaken, maar ook uit diverse vormen. Met smaak heeft dat niks te maken. Maar we hebben het naar ons zin. We zijn in Italië!

Als je op weg naar Italië ergens wilt overnachten, dan zou ik zeggen: boek een kamer in Rotholz, bij Hotel Gasthof Esterhammer, voor ouderwetse, Oostenrijkse degelijkheid. Moeders staat nog altijd in de keuken, haar op zolder, stevig van lijf en leden, de volwassen kinderen in de bediening en bij de receptie. Uiteraard bestel je daar een Wiener Schnitzel of een Cordon Bleu. Thuis zou ik daar niet eens over nadenken, maar hier kun en wil je gewoonweg niet anders. En ja, het smaakte goed! Dan nog de Gruner Veltliner en dat heerlijke bed met die donzen kussens… Tirol, jodelahiti!

Je passeert de grens. De lucht lijkt schoner, helderder ook en de stress die je had, glijdt in een keer van je af. En dan weet je: ik ben in Zeeland, in het land waar het leven goed is. We waren op Walcheren, Zaagmans en ik. In Zoutelande, de plaats met de meeste zonuren. De zon liet zich niet zien. Meivakantie 2017, tweede week. Maar Zeeland is altijd mooi, altijd lekker.

De lekkerste burger ooit at ik in De Strandzot. Een weedburger,  Enorm gezond en enorm smakelijk, met zeewier als belangrijk bestanddeel. Ook lekker voor de grootste carnivoor. De Strandzot is sowieso een gezellige strandtent, met aardige bediening en goed eten. Niet te fancy, precies zoals je wilt dat een strandtent is.

In Middelburg ontdekten we een koffiezaakje waar we warm van werden. Ik heb het over Expresszo aan de Pottenmarkt. Knus, overheerlijke tosti’s waar het zaakje bekend om staat en een lekker, eigentijds sfeertje. Superverse thee en koffie en bij ons vertrek zagen we een glimp van een homemade appeltaart waar we graag nog  een keer voor terugkomen. Jammie, wat zag die er lekker uit, Goede vibe hier!

Voor frites moesten we naar Frietboetiek B’tje Anders in de Reigerstraat, hadden we uit betrouwbare bron. Jawel, schot in de roos. Superleuk concept. Bestellen aan de bar, bier en frites natuurlijk, met plaatselijk beroemde satesaus volgens grootmoeders recept, een snack erbij en plaatsnemen aan een gezellig tafeltje, waar de bestelling enige tijd later naartoe wordt gebracht. De frites in een puntzak, Dat vind ik zo lekker! Dat de laatste patatjes helemaal onder de mayo zitten en je vingers ook. Lekker vet. Daar kun je me voor wakker maken. Niet alles hoeft gezond te zijn.

Leuven heeft meer te bieden dan een blokkade op sokken. De kwestie van de billen is inmiddels opgehelderd. Gisteren zagen we televisiekok Jeroen Meus in de weer met een recept waarbij billen de hoofdrol speelden. Het bleek gewoon te gaan om kippenpoten. Over Jeroen Meus gesproken, we passeerden zijn keuken in de Schrijnmakersstraat, waarin de altijd geestige kok zich met de Dagelijkse Kost bezighoudt.

Zaagmans en ik houden van lekker eten. We koken graag en we eten het minstens zo graag op. België is dan een walhalla. Natuurlijk gingen we  naar Würst, het hotdogrestaurant van Jeroen Meus. Het zijn zowaar niet zo maar hotdogs die je daar eet. Bellucci, Memphis Soul, Argentina; exotische namen voor evenzo buitenissige broodjes met worst. Zeker proberen wanneer ge in Leuven zijt.

Na de worst was het tijd voor de bal. ’s Anderendaags besloten we Balls & Glory binnen te vallen. Ik kende deze ballentent al uit Gent. De bal met stoemp die er wordt geserveerd is een mooi concept. En, net als bij de worst, is het hier ook niet zomaar een bal. Er is keuze uit vegetarisch, kip, varken en rund. De stoemp is van het seizoen en de bal is verrassend gevuld. ‘Eenvoud is de moeder van het ballenfornuis’ zegt de site van B&G. Nou ja, de keuze is niet heel groot, maar de bal vond ik niet eens zo eenvoudig. Wat ook leuk is: de niet te versmaden ballen zijn mee naar huis te nemen om ze daar op te peuzelen.
In de avond ontvoerde Zaagmans mij naar Etna, een kleine Siciliaanse trattoria, waar we werden verwelkomd door de gastvrije Lorenzo, een jonge Siciliaan die met Italiaanse passie vertelde hoe hem de kookkunst door zijn opa en oma was bijgebracht. Wat een heerlijk eten! Ik ben niet per se liefhebber van desserts, maar het toetje was echt het lekkerste toetje ooit. Als ik er aan denk, loopt me nog het water in de mond. Al met al was het een smakelijke en vrolijke boel daar, met een luid en vooral ook vals zingende kok aan het fornuis.
De laatste avond konden wij niet anders dan. Na de bijzondere hotdog, de culinaire bal, de authentieke  Siciliaanse keuken en ook nog de homemade taart in BarBoek, waar wij lezers ons ook nog een uurtje of wat literair verschansten, was het tijd voor het echte werk. Bier bij Kaminsky en friet van het frietkot. Lekker vet en natuurlijk mèt.

Een week geleden is het alweer dat we in mijn onbetrouwbare cabrio naar Leuven zoefden. Een dag of twee gingen Zaagmans en ik doorbrengen in de Belgische studentenstad. Het is altijd aangenaam vertoeven bij onze zuiderburen, alleen al vanwege het zo zachte taaltje. Verder komt men er dingen tegen die wij niet kennen. Hoe moet ik het interpreteren dat ik bij vier billen er eentje gratis krijg?  Curieus.

Maar… er is een Hema. We hadden sokken nodig, dus dat kwam goed uit. Ik wist dat er van bamboe veel wordt gefabriceerd, maar sokken? Dat was nieuw. Laat er nu net op dat moment een aanbieding zijn. We deden niet kinderachtig en sloegen meteen drie paar in. Drie paar bamboesokken voor de prijs van twee. Maar bij de kassa ging het mis. De scanner wenste de barcode niet te lezen. Gewoon de prijs intoetsen zou ik zeggen, maar dat was te eenvoudig gedacht. Er was iets ernstigers aan de hand: een sokkenblokkade! De sokken mochten onder geen beding verkocht worden. Tot op heden tasten we over de reden in het duister. Of ze uit elkaar vallen, gaan rieken, te erg krimpen, gevaarlijke stoffen bevatten; het kan allemaal, maar de bamboesokken bleven binnen de Hema. We dropen af op onze lubberende sokken die onder je voet kruipen. Gaten zaten er ook al in. Of ze fris roken? Die van mij wel natuurlijk. Ze waren van katoen.

Stel: je hebt drie hanen die zeven kippen moeten delen. Daar komt ellende van. De opperhaan heeft de eerste rechten. Dat is Korneel, de koning van de kippenkolonie. De andere twee doen verwoede pogingen om net zo hard te kraaien als hun grote voorbeeld. Aardig geprobeerd, maar het klinkt eerder als een kip die wil spelen dat ze een haan is. Ach ja, de twee haantjes zijn nog jong. Ze moeten nog oefenen. Maar drie hanen die straks koning kraaien? Dat gaat niet werken, tenzij je hanengevechten gaat organiseren. Laten we dat maar niet doen. We zijn dierenliefhebbers. Daar passen die gevechten niet in.  Het is hard, maar de guillotine moet eraan te pas komen. We kennen iemand die vaker met dat bijltje gehakt heeft en ja hoor, hij is bereid om met scherp gesneden slachtgereedschap het klusje te komen klaren.
De twee hanen moeten van tevoren in het donker in een doos gestopt worden. Daar gaat het al mis, want de jongemannen vliegen alle kanten op. We hebben bijna geen oog dichtgedaan, die bewuste nacht voor de gruweldaad. De vriend echter is niet voor een gat te vangen. Vastberaden grijpt hij de hanen en even doortastend hakt hij in een snelle beweging de kop eraf.
Wij tonen ons allebei laf. Ik door in bed  De tram van half zeven te lezen en Zaagmans door allerlei spullen uit de keuken en de schuur te halen die eigenlijk niet nodig zijn. We zeggen tegen onszelf dat dit beter is dan het trieste lot van plofkippen. We slaken een zucht van verlichting omdat het avontuur achter de rug is. Binnenkort gaan we bij de vriend eten. Haan, geloof ik.

Zelfgemaakte chocolademousse is natuurlijk altijd lekkerder dan de soms best wel aardige mousse die je in de winkel koopt. En eigenlijk is die chocolademousse best makkelijk te maken! Ik zal jullie verklappen hoe je dat doet. Neem 300 gram heel pure chocolade. Liefst 80%. Smelt die chocolade au bain-marie* en voeg dan 120 gram suiker toe. Klop drie eiwitten met een halve liter slagroom stijf. Meng de witte met de bruine massa en zet het geheel een uurtje of drie in de vriezer. Haal de chocolademousse een half uur voordat je die wilt eten er weer uit. Schaaf er wat chocoladesnippers- of krullen overheen. Pas op dat je niet de hele schaal in een keer leeglepelt!

• au bain-marie wil zeggen dat je iets in een schaaltje doet, dat boven een pan heet water hangt zonder dat de boel gaat koken, maar wel zo dat in dit geval de chocola langzaam smelt. Maar waar komt die uitdrukking eigenlijk vandaan?
• Maria van Alexandrië, ofwel Maria de Jodin, ofwel Maria Profetessa, leefde rond de eeuwwisseling, dat wil zeggen, aan het begin van de 20e eeuw. Als geleerde zet Maria haar eigen Alchemistische School op te Alexandrië. Zij ontdekte de methode om de temperatuur van vloeistoffen constant te houden tot net geen 100°C (‘au bain-marie’). Onthoud het en denk eraan als je de chocolademousse langzaam oplepelt. Zo lekker!

Het stormt vandaag, met zware windstoten. Code oranje. Het regent er ook nog bij. Maar het is niet erg. Binnen is het toch droog. De wind maakt woeste geluiden die soms wat onheilspellend klinken. Ze zouden je bang kunnen maken als je daar gevoelig voor bent, of wanneer je Als de dijken breken hebt gezien. Als dat beide niet het geval is, dan versterken de storm en de regen het gevoel van lekker veilig binnen zitten en tijd hebben om niks te doen, te lezen of een film te kijken. Om boerenkool te eten en plannen te maken. Plannen voor mooie dagen, met of zonder storm.

Het is zo’n dag. Het miezert. De wereld is grauw. Het weer is te onaantrekkelijk om de fiets te pakken. De auto dan maar, die vies is van opspattend regenwater, ramen die beslaan door vocht dat zich onder de linnen kap heeft genesteld. Het is geen weer om de krant te bezorgen, om boodschappen te doen, om te denken aan mooie dingen. Het is weer om in bed te blijven, in een grote stoel te zitten, om de krant te lezen, of een boek. Weer om de kast leeg te eten, de kat te aaien, om somber voor je uit te staren. Weer om te mopperen of stilzwijgend te mokken. Zo’n dag is het.

Maar

zo’n dag gaat voorbij.