Marijke schrijft

Er staat een lijstje in mijn agenda. Ik heb speciaal een agenda aangeschaft met ruimte voor links de afspraken en rechts een lijstje. Dat is lekker overzichtelijk. Maar ik zie dat elke week dezelfde dingen op het lijstje terugkomen. Sommige dingen die gedaan moeten worden, doe ik dus niet. De kledingkast uitzoeken. Foto’s inplakken. De tuin schoffelen. Piano oefenen. Een blogpost schrijven. Spullen naar de kringloop brengen. Pas gaf ik spullen mee aan iemand die toch naar de kringloop ging. Door kringloop kon toen een streep. Dat was lekker. Het lijstje is trouwens onderverdeeld. Links staat privé, rechts werk. Of andersom. Door het werklijstje, dat ook nog eens veel langer is, staan meer strepen. Daar moet ik over nadenken. En nu vond ik weer spullen die naar de kringloop moeten. Maar blogpost schrijven kan doorgestreept. Voor even dan.

We roeien in een C4 op het Waaltje, tussen Heerjansdam en Rijsoord. Negen kilometer is het en we doen dat elke zaterdagochtend. Erg sportief vinden wij dat en meestal ook erg lekker, vooral als er geen wind staat.  Afgelopen zaterdag was het weer zo’n ochtend. Maar  in de buurt van Ross Lovell zag stuurman Zaagmans de twee dobbers niet van twee in camouflagekleding gestoken vissers. En dan denk ik: camouflagekleding? Meteen daarna komt er een beeld op van een vis die even poolshoogte neemt en tegen zijn maten zegt: he, gozer, een kerel in oranje jas. Duiken!  Curieus. Schutkleuren bij het vissen. Ik kan er niets bij bedenken. Misschien willen de vissers niet ontdekt worden. En dat snap ik dan weer wel.

De vissers zijn niet te zien, maar zij droegen dan ook camouflagekleding.

Het is fijn om familie te hebben. Dat sommige familieleden zich hebben gevestigd in het buitenland is aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant een voordeel. Je kunt er dan namelijk eens langs. Zo hadden we in een onbewaakt ogenblik onze nicht in Zwitserland beloofd om de laatste nacht van de vakantie door te brengen in haar berghut. Dat doen we, riepen we in koor. Wat een leuk idee! Dat was het ook. Maar toen kwam de rit vanaf het Comomeer naar Luchsingen in Glarnerland. Ik verdenk neef ervan dat dit weer een van zijn alternatieve toeristische routes was. Ik moest mijn best doen om strak voor me uit te kijken, om niet groen, geel en grijs uit de haarspeldbochten te komen. We reden over een pas, langs ravijnen die -heel on-Zwitsers-, niet of nauwelijks afgezet waren. Nog een wonder dat we heelhuids aankwamen. Dit dankten we aan de stuurmanskunst en koelbloedigheid van neef, de betrouwbaarheid van de voiture, alsmede de stoïcijnse houding van de passagiers. Het was even afzien. Maar toch, het was het waard. Wij werden hartelijk en met open armen door nicht en man ontvangen toen we uit het privéliftje naar de berghut stapten. We kregen een rondleiding. We dronken gezamenlijk wijn op het leven en we snoepten van de borrelhappen. Wij kookten een Italiaanse maaltijd als dank voor de gastvrijheid en omdat we het gezellig vonden en later zaten we bij het vuur. Nog later kropen we in de knusse bedjes en sliepen we als rozen. We werden wakker met weer een fabuleus uitzicht, genoten van een uitgebreid ontbijt met heerlijk knapperig wit brood dat deed denken aan de bakkerij van onze opa, met de geur van vroeger. Eigenlijk ontbrak alleen de basterdsuiker. Verder was het af! We kusten elkaar gedag en vertrokken voor een rit van tien uur naar huis. Onderweg aten we een knettervette en vullende burger bij Burger King. Wat hebben we het goed, zuchtten we.

Het Comomeer. Nog niet zo lang geleden was het dat Zaagmans en ik er een paar dagen doorbrachten in de villa van Gabriella Romano, in Torno a Lago. Het Comomeer maakte toen deel uit van een door mij geregeld verrassingsreisje met als hoogtepunt La Boheme van Puccini in Scala, Milaan. Het verrassingseffect waar ik me maandenlang op had verheugd, was zo mogelijk nog groter dan ik me had voorgesteld. Ik zie ons nog zitten bij Bar Italia in Torno…
Nu reden we naar een andere plaats, naar Vezio di Perledo, een agriturismo in de buurt van een kasteel, Castello di Vezio. De weg naar Vezio was, laten we zeggen, interessant. We hadden de indruk dat neef eerste helemaal om het meer heenreed, om vervolgens de ferry naar de overkant te nemen. Of het nu logisch was of niet, het was vakantie, dus wat kon het ons schelen.
Daar was het mooiste meer van Italië. En vanaf Vezio di Perledo was het uitzicht zo mooi!

Dat uitzicht was ook prachtig vanuit het raam van onze ‘loft’ of wat daarvoor mocht doorgaan, dat wil zeggen, als we op onze tenen gingen staan. Bij een loft stellen wij ons hoge plafonds voor. Hier bleek de loft een appartement op de bovenste verdieping van een gebouwtje. De wanden waren er zo schuin, dat Zaagmans horizontaal in het bad moest schuiven alvorens de kraan aan te zetten om een douche te kunnen nemen. Het was in de ‘loft’ zo warm, dat we er de hele tijd in badkleding of ondergoed rondliepen, de ventilatoren op maximaal. Daar kwam nog bij, dat de tien minuten die de weg naar het dorp zou duren, er twintig bleken te zijn en ook nog eens over een heel steil en donker pad. Die weg moesten we ook weer terug!  We hebben enorm gelachen, dat wel.
Wat was het warm aan het Comomeer. We hadden gereserveerd voor twee nachten. Een dag dus om het Comomeer te verkennen. Een boottocht was echt de beste optie. Eerst naar Bellagio, waar Zaagmans en ik ook nog nooit waren geweest. Leuke steile straatjes met mooie, stijlvolle winkeltjes. De stappenteller maakte overuren.

We voeren langs Villa Oleandra, het huis van George Clooney, dat te koop staat voor 100 miljoen dollar omdat Mr. Clooney de paparazzi meer dan beu is. Maar de leukste plaatsjes waren toch wel die vlak voor Torno, daar waar de was aan de lijn hangt en de mensen zo lijken te zijn weggelopen uit een film van Fellini.

Wij wilden per se naar Torno. Uit pure nostalgie. We zouden daar dan met z’n vieren iets drinken en dan terugvaren naar Varenna. Maar we konden Torno alleen aantikken.
Er ging anders geen boot meer terug. We moesten door. Het hele eind naar Como, daar wachten op de fast ferry, daarvoor ook nog bijbetalen, dan naar Bellagio en wachten op de boot naar Varenna, waar we aankwamen om 19.00 uur. Plannen is nooit ons sterkste punt geweest. Totaal bezweet kwamen we aan bij de loft, waar we gulzig aan het bier gingen. Zaagmans liep in een streep door naar het zwembad en kwam even later druipend in zijn ondergoed binnen. Helemaal opgeknapt. Om half negen zaten we dan toch aan tafel bij Il Portichetto in Vezzio. De kok liep net luid vloekend en scheldend de deur uit, althans, het klonk als schelden. Heetgebakerd was hij zeker. We hielden onze messen angstvallig vast. Je weet maar nooit!

Een warm avontuur was het. Maar gezellig. Een uitzicht om van te smullen. En Torno? Kill your darlings. Dat hadden we misschien wat eerder kunnen bedenken. Een volgende keer graag, Bar Italia!

.

Ik kreeg de indruk dat we niet in een rechte lijn door Italië reden, maar ietwat zigzaggend. Niet helemaal logisch dus. Maar hoe belangrijk is logisch als je op vakantie bent? Niet. Kilometers zullen we maken. Veel zullen we zien. Groots en meeslepend zullen we leven. Herinneringen zullen we opslaan in de daarvoor bestemde vakjes, zodat we ze op een waarom-ben-ik-hierop-aardemoment kunnen oproepen. Terugdenken aan de ingrediënten die een vakantie mooi maken: verrassingen, lekker eten, ontspanning en liefst ook zon. Aan zon geen gebrek. Waar we ook kwamen; overal was het mooi weer. We hadden de vlam nog niet in de pijp naar de volgende bestemming of het begon bij ons vorige adres te stortregenen, te stormen of te onweren. Zo ook in de Dolomieten, ons volgende reisdoel.
We verbleven in Fermeda.  De berghut is te boeken met halfpension. Dat kan moeilijk anders, want vanaf het verblijf was de afstand naar een restaurant tamelijk groot. De auto van neef bleef beneden in het dorp St. Christina. We namen de lift. De pizzabakker van Fermeda, zoon uit de familie die de boel runt, haalde ons op. Eten: heerlijk en  veel! Kamer: prima. Omgeving: schitterend. Sfeer: gemoedelijk. Ook hier hadden we drie nachten geboekt. Op de eerste dag liepen we naar St. Christina en weer terug. 12 kilometer. Dag twee naar Ortisei en terug. Ongeveer dezelfde afstand. Wat ging dat goed vergeleken met die vreselijke Rinjani die me nog steeds achtervolgt! Kleine stapjes en doorlopen. Inderdaad. Het werkt.
We zagen prachtige vergezichten, dronken aperol spritz in Fermeda en skiwasser in een Zuid-Tiroler hut met een best wel aardige maar foute snorremans die zich niet bepaald subtiel uitliet over de mentaliteit van de Zuid-Italianen. ‘Ze wachten maar af. Zelf doen ze niks’. Het is hier meer Oostenrijk dan Italië…
We hoorden de stilte hoog in de bergen, het zoeven van de lift, we zagen een ree, roofvogels, we hoorden de bellen van de geiten en koeien en we luisterden naar het kabbelen en ruisen van beekjes. Onze eigen ademhaling hoorden we. En ’s nachts? In de nacht hoorden we onweer, dat pas echt goed losbarstte toen wij op weg waren naar het Comomeer.

Verona, de stad van Romeo en Julia. Two households, both alike in dignity, in fair Verona, where we lay our scene. Daar moesten we toch een keer geweest zijn. Zaagmans mag dan graag van dik hout planken zagen, het is poetry die de zaag laat zingen en Shakespeare speelt daarbij een niet te verwaarlozen rol. Voor het idee en omdat we er nu toch waren, keken we bij het balkonnetje waarop Julia stond toen ze hartstochtelijk werd toegesproken daar haar geliefde Romeo. Wat een drukte! Drommen verzamelden zich op het binnenplaatsje om een glimp op te vangen. De muren aan weerszijden van de toegang naar het binnenplaatsje zijn beklad, beplakt en beschreven met vele liefdesuitingen. Een brief achterlaten bij de muur zou eeuwige liefde betekenen. Romantiek alom. Romeo, o Romeo…

het balkon

Romeo, o Romeo..

Maar Verona is meer dan de stad van Romeo en Julia. De historische binnenstad staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO en dat verbaast me niet. De stad ademt historie. Kleurige balkons, prachtige oude huizen, gezellige piazza’s en terrasjes; genoeg te zien in deze stad waar de Adige doorheen stroomt. Natuurlijk liepen we ook door de Via Mazzini, een autovrije winkelstraat met vooral onbetaalbare kleding van de bekende ontwerpers. Het is er goed toeven. Een stad om naar terug te keren.


De reden om naar Verona te gaan was voor ons de opera in de Arena. Rigoletto van Verdi werd het. Zaagmans vertelde ons de ochtend voorafgaand aan het spektakel hoe het verhaal in elkaar steekt. Dat was maar goed ook, anders hadden we er niet veel van begrepen. En dan is van 21.00 tot 01.00 uur best lang. Het was een belevenis. De uitvoerenden waren niet allemaal even sterk, maar we genoten van de stem van Gilda en van het spel van Rigoletto. De sfeer was bijzonder. Jong en oud, chic en sjofel, geïnteresseerd en verveeld. Het gekraak van petflessen en het gefluister van kinderen die meegetroond waren, namen we voor lief. Wat fijn dat we een kussentje hadden. Dat zit zo lekker.

Vol verwachting reden we naar i Tamasotti in  Mezzane di Sotto bij Verona. Een agriturismo. Daarbij had ik visioenen van lange gedekte tafels met grote schalen huisgemaakte pasta, wijn van de wijnboer zelf, lokale gerechten zoals je die ziet in films over la dolce vita. Dat klopte niet helemaal. Het moet gezegd: het uitzicht is werkelijk prachtig, de kamers zijn mooi en schoon en het ontbijt is heerlijk. Daar vonden we wel de huisgemaakte jammetjes, allerlei kazen, vleeswaren, versgeperst grapefruitsap. biologische yoghurt met vers fruit… was mijn maag maar groter! Echt hoor, wat je wilt eten, past er niet in. Waarom moet een mens toch steeds maar keuzes maken?
Wij vonden het erg jammer dat de enige mogelijkheid om te dineren op donderdagavond was. Laat dat nu net de avond zijn waarop wij naar de opera zouden gaan. Geen lange gedekte tafels dus. De kok was op vakantie. Minpuntje! Maar de eigenaar, die drie woorden Engels sprak, had een oplossing: we konden wel om 17.00 uur die dag wijnen proven. He wat vervelend. We houden helemaal niet van wijn! Die dag brachten we door in het plaatselijke zwembad, waar we alle vier heel enthousiast over waren (badmutsen verplicht natuurlijk). Terug zetten wij ons aan het tafeltje met uitzicht om de Valpolicella Riserva 2014 en 2015 en Amazone 2012 te proeven. Kaasje erbij: wat een leven! We namen ieder een doos Riserva 2014 mee naar huis. Voor mooie momenten.

Ik zei het al eerder: we zagen wat er gebeurt als je huis, je dorp, je stad wordt getroffen door een aardbeving. Nu nog zijn in Midden-Italie sommige wegen afgesloten voor verkeer omdat de helft van de weg of misschien wel de hele weg is afgebrokkeld. Het lijkt me dat je eerst helemaal niet beseft wat er aan de hand is. Je denkt vast dat je duizelig bent. Totdat het besef komt en je moet rennen voor je leven. In 2016 werd het midden van Italië getroffen door diverse aardbevingen. Bij die van augustus vielen er zo’n 300 doden. We bezochten Norcia en zagen dat de San Benedetto-kathedraal volledig was ingestort.
Van Castelluccio di Norcia, het dorp in de wolken, is niets meer overgebleven na de aardbeving in oktober. Een aardbeving die geen slachtoffers eiste, maar wel veel materiële schade opleverde. Toen we aan kwamen rijden, was niet te zien hoe ernstig de situatie daar is.  We hadden nog het idee dat we konden gaan lunchen in het restaurantje waar  A. en G. ooit met vrienden hadden geluncht. Dat kon dus niet meer. En wat opviel: er was nog weinig gedaan om de boel te herstellen. Nu, een jaar later, nu de toegangsweg naar het dorp is vrijgegeven, is er nog steeds geen sprake van aanzienlijke heropbouw.

Na een eindeloze rit bereikten we Sellano. Een eindeloze rit, omdat we helemaal om moesten rijden over hobbelige wegen, langs griezelige afgronden en door ijzingwekkende haarspeldbochten. De reden was dat de weg die we zouden rijden, afgesloten bleek te zijn. Dit was nog steeds het gevolg van de aardbeving van oktober 2016, waarbij ongeveer 300 mensen omkwamen. Hoe ernstig dat allemaal is geweest, kregen we later te zien.
We voelden ons erg verwend toen we zagen waar we de komende drie nachten zouden verblijven: in Convento di Acqua Primula, een voormalig klooster. De kamers zijn niet groot, omdat de boel authentiek is gebleven, maar wat een luxe! Gedienstig personeel, dat meteen met een plu aan komt rennen als er een spatje regen valt – ja, we hadden regen en fiks onweer op de tweede dag – en elke dag schone baddoeken, een strakgetrokken bed en dikke badjassen. Dolce op het nachtkastje en heerlijk eten in de avond plus een zwembad waar je met badmuts op lol kon hebben en waar Zaagmans zijn borstcrawl kon trainen voor de kwart triathlon die hij volgende jaar denkt te gaan doen. Overal zitjes , een grasveld voor de yoga en een hot tub waar we geen gebruik van maakten. Relax to the max.

Festa di Sant’Elia in Peschici. We hadden het geluk om dit feest mee te kunnen maken. Nou ja, eerlijk gezegd had neef het zo gepland, dat we er zouden zijn op 20 juli.
Het hele dorp was in rep en roer. De plaatselijke fanfare had al het koper van zolder gehaald en zo goed mogelijk opgepoetst, de blauwe uniformen kwamen uit de mottenballen en op de bewuste dag was iedereen op zijn paasbest gekleed en gekapt. Het korte broekje dat ik droeg voelde bijna als heiligschennis. We zagen ook nogal wat foute petten, hm… ik weet het niet. Het herinnert aan tijden waar wij niet aan herinnerd willen worden. 
De beelden van de heiligen worden op deze feestdag uit de kerken gehaald en in een processie, waar de hele goegemeente bij aansluit, naar een plek gebracht waar zij op een podium uitgestald worden. Wat dan volgt is een gigantisch vuurwerk, bedoeld om de boze geesten te verdrijven. Prachtig siervuurwerk was er, maar daarnaast leek het wel of de wereld verging; zo hard waren de knallen. Als een enorm aanzwellende, rollende donder, de ene knal na de andere. De boze geesten zijn als een speer op de loop gegaan. Dat kan niet anders.