Brammetje 2.0 bleef. Ze doet haar best om zo veel mogelijk te lijken op de ware Bram. Ze wil ons duidelijk om de tuin leiden. Dat lukt met veel dingen, maar op het miauwen moet ze nog oefenen. Het geluid dat ze voortbrengt, klinkt als een slechte imitatie, dus daar viel ze ook al mee snel door de mand. Ik maakte mezelf wijs dat ze schor was door het vele krijsen van ellende in haar zoektocht naar ons. Ik kan er nu echter niet meer omheen. Dit is Brammetje niet. Ze doet lelijk tegen Geppie. Dat was ook al een teken aan de wand. Brammetje 2.0 heet daarom voortaan Bokkie.
Het schriele miauwen en het helemaal niet meer op Brammetje lijken, daar kunnen we mee leven. De vijandschap tussen Bokkie en Geppie vinden we wel een probleem. We leggen het voor bij de dierenspeciaalzaak en daar komt de oplossing: een goedje in een glazen bol. De bol gaat in het stopcontact en dan worden alle katten vrienden van elkaar. Ik pin hoopvol een behoorlijk bedrag voor het wondermiddel en even hoopvol plaats ik de bol in het stopcontact.
We zijn nu drie weken verder. Geppie en Bokkie lopen met een steeds grotere boog om elkaar heen. Het spul schijnt echter drie maanden te werken. Je weet dus maar nooit. Zaagmans en ik zitten intussen heel genoeglijk bij elkaar. Misschien hebben we de verkeerde versie gekocht.