Het Comomeer. Nog niet zo lang geleden was het dat Zaagmans en ik er een paar dagen doorbrachten in de villa van Gabriella Romano, in Torno a Lago. Het Comomeer maakte toen deel uit van een door mij geregeld verrassingsreisje met als hoogtepunt La Boheme van Puccini in Scala, Milaan. Het verrassingseffect waar ik me maandenlang op had verheugd, was zo mogelijk nog groter dan ik me had voorgesteld. Ik zie ons nog zitten bij Bar Italia in Torno…
Nu reden we naar een andere plaats, naar Vezio di Perledo, een agriturismo in de buurt van een kasteel, Castello di Vezio. De weg naar Vezio was, laten we zeggen, interessant. We hadden de indruk dat neef eerste helemaal om het meer heenreed, om vervolgens de ferry naar de overkant te nemen. Of het nu logisch was of niet, het was vakantie, dus wat kon het ons schelen.
Daar was het mooiste meer van Italië. En vanaf Vezio di Perledo was het uitzicht zo mooi!

Dat uitzicht was ook prachtig vanuit het raam van onze ‘loft’ of wat daarvoor mocht doorgaan, dat wil zeggen, als we op onze tenen gingen staan. Bij een loft stellen wij ons hoge plafonds voor. Hier bleek de loft een appartement op de bovenste verdieping van een gebouwtje. De wanden waren er zo schuin, dat Zaagmans horizontaal in het bad moest schuiven alvorens de kraan aan te zetten om een douche te kunnen nemen. Het was in de ‘loft’ zo warm, dat we er de hele tijd in badkleding of ondergoed rondliepen, de ventilatoren op maximaal. Daar kwam nog bij, dat de tien minuten die de weg naar het dorp zou duren, er twintig bleken te zijn en ook nog eens over een heel steil en donker pad. Die weg moesten we ook weer terug!  We hebben enorm gelachen, dat wel.
Wat was het warm aan het Comomeer. We hadden gereserveerd voor twee nachten. Een dag dus om het Comomeer te verkennen. Een boottocht was echt de beste optie. Eerst naar Bellagio, waar Zaagmans en ik ook nog nooit waren geweest. Leuke steile straatjes met mooie, stijlvolle winkeltjes. De stappenteller maakte overuren.

We voeren langs Villa Oleandra, het huis van George Clooney, dat te koop staat voor 100 miljoen dollar omdat Mr. Clooney de paparazzi meer dan beu is. Maar de leukste plaatsjes waren toch wel die vlak voor Torno, daar waar de was aan de lijn hangt en de mensen zo lijken te zijn weggelopen uit een film van Fellini.

Wij wilden per se naar Torno. Uit pure nostalgie. We zouden daar dan met z’n vieren iets drinken en dan terugvaren naar Varenna. Maar we konden Torno alleen aantikken.
Er ging anders geen boot meer terug. We moesten door. Het hele eind naar Como, daar wachten op de fast ferry, daarvoor ook nog bijbetalen, dan naar Bellagio en wachten op de boot naar Varenna, waar we aankwamen om 19.00 uur. Plannen is nooit ons sterkste punt geweest. Totaal bezweet kwamen we aan bij de loft, waar we gulzig aan het bier gingen. Zaagmans liep in een streep door naar het zwembad en kwam even later druipend in zijn ondergoed binnen. Helemaal opgeknapt. Om half negen zaten we dan toch aan tafel bij Il Portichetto in Vezzio. De kok liep net luid vloekend en scheldend de deur uit, althans, het klonk als schelden. Heetgebakerd was hij zeker. We hielden onze messen angstvallig vast. Je weet maar nooit!

Een warm avontuur was het. Maar gezellig. Een uitzicht om van te smullen. En Torno? Kill your darlings. Dat hadden we misschien wat eerder kunnen bedenken. Een volgende keer graag, Bar Italia!

.