Verona, de stad van Romeo en Julia. Two households, both alike in dignity, in fair Verona, where we lay our scene. Daar moesten we toch een keer geweest zijn. Zaagmans mag dan graag van dik hout planken zagen, het is poetry die de zaag laat zingen en Shakespeare speelt daarbij een niet te verwaarlozen rol. Voor het idee en omdat we er nu toch waren, keken we bij het balkonnetje waarop Julia stond toen ze hartstochtelijk werd toegesproken daar haar geliefde Romeo. Wat een drukte! Drommen verzamelden zich op het binnenplaatsje om een glimp op te vangen. De muren aan weerszijden van de toegang naar het binnenplaatsje zijn beklad, beplakt en beschreven met vele liefdesuitingen. Een brief achterlaten bij de muur zou eeuwige liefde betekenen. Romantiek alom. Romeo, o Romeo…
Maar Verona is meer dan de stad van Romeo en Julia. De historische binnenstad staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO en dat verbaast me niet. De stad ademt historie. Kleurige balkons, prachtige oude huizen, gezellige piazza’s en terrasjes; genoeg te zien in deze stad waar de Adige doorheen stroomt. Natuurlijk liepen we ook door de Via Mazzini, een autovrije winkelstraat met vooral onbetaalbare kleding van de bekende ontwerpers. Het is er goed toeven. Een stad om naar terug te keren.
De reden om naar Verona te gaan was voor ons de opera in de Arena. Rigoletto van Verdi werd het. Zaagmans vertelde ons de ochtend voorafgaand aan het spektakel hoe het verhaal in elkaar steekt. Dat was maar goed ook, anders hadden we er niet veel van begrepen. En dan is van 21.00 tot 01.00 uur best lang. Het was een belevenis. De uitvoerenden waren niet allemaal even sterk, maar we genoten van de stem van Gilda en van het spel van Rigoletto. De sfeer was bijzonder. Jong en oud, chic en sjofel, geïnteresseerd en verveeld. Het gekraak van petflessen en het gefluister van kinderen die meegetroond waren, namen we voor lief. Wat fijn dat we een kussentje hadden. Dat zit zo lekker.
Marijke schrijft 