Ik kreeg de indruk dat we niet in een rechte lijn door Italië reden, maar ietwat zigzaggend. Niet helemaal logisch dus. Maar hoe belangrijk is logisch als je op vakantie bent? Niet. Kilometers zullen we maken. Veel zullen we zien. Groots en meeslepend zullen we leven. Herinneringen zullen we opslaan in de daarvoor bestemde vakjes, zodat we ze op een waarom-ben-ik-hierop-aardemoment kunnen oproepen. Terugdenken aan de ingrediënten die een vakantie mooi maken: verrassingen, lekker eten, ontspanning en liefst ook zon. Aan zon geen gebrek. Waar we ook kwamen; overal was het mooi weer. We hadden de vlam nog niet in de pijp naar de volgende bestemming of het begon bij ons vorige adres te stortregenen, te stormen of te onweren. Zo ook in de Dolomieten, ons volgende reisdoel.
We verbleven in Fermeda.  De berghut is te boeken met halfpension. Dat kan moeilijk anders, want vanaf het verblijf was de afstand naar een restaurant tamelijk groot. De auto van neef bleef beneden in het dorp St. Christina. We namen de lift. De pizzabakker van Fermeda, zoon uit de familie die de boel runt, haalde ons op. Eten: heerlijk en  veel! Kamer: prima. Omgeving: schitterend. Sfeer: gemoedelijk. Ook hier hadden we drie nachten geboekt. Op de eerste dag liepen we naar St. Christina en weer terug. 12 kilometer. Dag twee naar Ortisei en terug. Ongeveer dezelfde afstand. Wat ging dat goed vergeleken met die vreselijke Rinjani die me nog steeds achtervolgt! Kleine stapjes en doorlopen. Inderdaad. Het werkt.
We zagen prachtige vergezichten, dronken aperol spritz in Fermeda en skiwasser in een Zuid-Tiroler hut met een best wel aardige maar foute snorremans die zich niet bepaald subtiel uitliet over de mentaliteit van de Zuid-Italianen. ‘Ze wachten maar af. Zelf doen ze niks’. Het is hier meer Oostenrijk dan Italië…
We hoorden de stilte hoog in de bergen, het zoeven van de lift, we zagen een ree, roofvogels, we hoorden de bellen van de geiten en koeien en we luisterden naar het kabbelen en ruisen van beekjes. Onze eigen ademhaling hoorden we. En ’s nachts? In de nacht hoorden we onweer, dat pas echt goed losbarstte toen wij op weg waren naar het Comomeer.