Ik zei het al eerder: we zagen wat er gebeurt als je huis, je dorp, je stad wordt getroffen door een aardbeving. Nu nog zijn in Midden-Italie sommige wegen afgesloten voor verkeer omdat de helft van de weg of misschien wel de hele weg is afgebrokkeld. Het lijkt me dat je eerst helemaal niet beseft wat er aan de hand is. Je denkt vast dat je duizelig bent. Totdat het besef komt en je moet rennen voor je leven. In 2016 werd het midden van Italië getroffen door diverse aardbevingen. Bij die van augustus vielen er zo’n 300 doden. We bezochten Norcia en zagen dat de San Benedetto-kathedraal volledig was ingestort.
Van Castelluccio di Norcia, het dorp in de wolken, is niets meer overgebleven na de aardbeving in oktober. Een aardbeving die geen slachtoffers eiste, maar wel veel materiële schade opleverde. Toen we aan kwamen rijden, was niet te zien hoe ernstig de situatie daar is.  We hadden nog het idee dat we konden gaan lunchen in het restaurantje waar  A. en G. ooit met vrienden hadden geluncht. Dat kon dus niet meer. En wat opviel: er was nog weinig gedaan om de boel te herstellen. Nu, een jaar later, nu de toegangsweg naar het dorp is vrijgegeven, is er nog steeds geen sprake van aanzienlijke heropbouw.