Na een eindeloze rit bereikten we Sellano. Een eindeloze rit, omdat we helemaal om moesten rijden over hobbelige wegen, langs griezelige afgronden en door ijzingwekkende haarspeldbochten. De reden was dat de weg die we zouden rijden, afgesloten bleek te zijn. Dit was nog steeds het gevolg van de aardbeving van oktober 2016, waarbij ongeveer 300 mensen omkwamen. Hoe ernstig dat allemaal is geweest, kregen we later te zien.
We voelden ons erg verwend toen we zagen waar we de komende drie nachten zouden verblijven: in Convento di Acqua Primula, een voormalig klooster. De kamers zijn niet groot, omdat de boel authentiek is gebleven, maar wat een luxe! Gedienstig personeel, dat meteen met een plu aan komt rennen als er een spatje regen valt – ja, we hadden regen en fiks onweer op de tweede dag – en elke dag schone baddoeken, een strakgetrokken bed en dikke badjassen. Dolce op het nachtkastje en heerlijk eten in de avond plus een zwembad waar je met badmuts op lol kon hebben en waar Zaagmans zijn borstcrawl kon trainen voor de kwart triathlon die hij volgende jaar denkt te gaan doen. Overal zitjes , een grasveld voor de yoga en een hot tub waar we geen gebruik van maakten. Relax to the max.