Peschici. De naam klinkt naar vis, naar een azuurblauwe zee, naar zand, cocktails in strandtentjes en mooie zonsondergangen. En dat klopt. Neef reed ons in zijn betrouwbare bolide over dito wegen naar onze volgende Italiaanse bestemming en dat was dus Peschici, Baia San Nicola. Zaagmans nam zo nu en dan vol bravoure het stuur over en intussen luisterden we gevieren naar muziek van allerlei pluimage. Toch jammer dat mijn Samsung geen contact wenste te maken met neefs radio, anders hadden we langdurig naar mijn fijne spotifylijst  kunnen luisteren.
We verbleven bij Serena, in het laatste nog beschikbare appartement, dat ook meteen het meest eenvoudige was. Dat wil zeggen: we sliepen met zijn vieren in een kamer. Gezellig en lekker dichtbij de beach, waar we dan ook hele dagen doorbrachten. Zo fijn, een week mindfulness trainen en alleen maar luisteren naar het ruisen van de zee en de ademhaling, inclusief het gesnurk van je kamergenoten. Lekker terrasje, aanlokkelijk uitzicht, af en toe een koude klets, oftewel bier; ja, wij kwamen de tijd wel door.

Tja, en wat doe je in zo’n week. Lezen, lachen, zwemmen, in de golven duiken, drijven, douchen, praten, yoga, pilates en hardlopen. Dat laatste deden alleen neef en zijn lief. Wij zijn er niet op gebouwd. Jammer hoor…hihi.  En niet te vergeten: eten! We aten vooral bij La Perla en bij Andromeda. Gewoon lekker, pizza, pasta, prima huiswijn, gewoon ok. Op de laatste dag aten we bij Trabucco da Mimi. Vis, vis, vis, maar gelukkig was er voor de mannen ook een alternatief. Het was wel duidelijk dat iedereen dit een toplocatie vindt. Je moet een paar dagen van tevoren reserveren, anders zit je er naast. We merkten iets te laat dat er een aparte ruimte is voor het aperitief. Nu waren we na een uur weer weg! Never mind. We hebben genoten.